Georges Grard (1901-1984)
George Grard (1901-1984) wordt algemeen erkend als één van onze grote Belgische beeldhouwers. Grard is zijn hele leven trouw gebleven aan één thema: de liefde voor het vrouwelijk naakt. Reeds in zijn jeugdwerken blijkt dat hij zijn creativiteit concretiseerde via de studie naar model. De nauwe samenwerking tussen kunstenaar en model zou een constante blijven. De evolutie binnen zijn werk is allesbehalve spectaculair: binnen een bewust gekozen beperking opent zich een gevarieerde en verstilde wereld van zittende, liggende en staande figuren.
In de woelige jaren '30, '40, en '50, toen de strijd tussen figuratief en abstract heftige discussies uitlokte, bleef Grard overtuigd van de weg die hij ingeslagen was. In 196hreef hij in een korte inleiding dat hij weinig afwist van de strijd tussen groepen en scholen: Ik bekijk dat allemaal van ver. Het leven zelf interesseert me meer. Het is uit het leven dat ik heb geput. Deze eenvoudige woorden typeren hem en weerspiegelen zijn consequente houding.
In de jaren '30 ging Grard naar de kust, hij werd er verliefd op het licht en bleef er werken tot aan zijn dood. In zijn kielzog volgden kunstenaars als Pierre Caille, Paul Delvaux en anderen, zodat men later sprak over de "School van Sint-Idesbald".
Grard is geen beeldhouwer in de letterlijke zin van het woord: aanvankelijk modelleerde hij met klei, later werkte hij vooral in gips. Met vijlen en raspen herwerkte hij de vorm tot hij de juiste spanning bereikte. Via een tussenstap in was werden de beelden vervolgens in brons gegoten. In de manier waarop Grard zijn bronzen bewerkte, zien we een verschuiving in de jaren '60. In tegenstelling tot donkere patines met een gladde textuur zien we later een geaccidenteerd oppervlak met een ruwe geut die meer contrastwerking toont tussen lichte en donkere vlakken.
Eind de jaren '70 kreeg de beeldhouwer te kampen met gezondheidsproblemen. Het werken in gips en op grote formaten viel hem steeds moeilijker en hij begon meer en meer te tekenen.

George Grard (1901-1984) est unanimement reconnu comme un de nos grands sculpteurs belges. Il est resté toute sa vie fidèle à un thème unique: l'amour du corps féminin. Dès ses œuvres de jeunesse, il s'exprime à travers l'étude du nu et cette collaboration entre l'artiste et le modèle restera constante. l'évolution de son travail est tout sauf spectaculaire: dans les limites qu'il s'impose, s'épanouit un monde divers et muet de figures assises, couchées ou debout.
Dans le contexte mouvementé des années '30, '40 et '50, quand la lutte entre le figuratif et l'abstrait soulève de vives discussions, Grard restera convaincu de la voie qu'il a empruntée. En 199ans une courte introduction, il écrit qu'il ne sait pas grand chose des luttes entre les groupes et les écoles: Je regarde tout ça de loin. La vie même m'intéresse davantage, c'est en elle que je puise. Ces mots simples le caractérisent et reflètent son attitude cohérente.
Dans les années '30, Grard part pour la côte; c'est là qu'il tombe amoureux de la lumière et qu'il continue à travailler jusqu'à sa mort. Des artistes comme Pierre Caille, Paul Delvaux et d'autres marcheront dans son sillage, si bien qu'on parlera plus tard de l'Ecole de St. Idesbald.
Grard ne travaille pas la pierre. Il a commencé par modeler la terre. Plus tard, c'est le plâtre qui prendra le dessus. Il travaille la forme avec des limes et des râpes jusqu'à atteindre la tension exacte. Ensuite, les sculptures seront coulées en bronze selon la technique de la cire perdue. Au cour des années '60, on remarque une évolution dans le travail du bronze. Contrairement aux patines sombres à texture lisse, on verra apparaître la surface accidentée d'une fonte brute qui souligne davantage les contrastes entre les zones sombres et les zones éclairées.
Vers la fin des années '70, le sculpteur connaît des problèmes de santé. Le travail en plâtre grand format lui devient difficile et il se met à dessiner de plus en plus.