In drie verschillende stijlen tonen drie schilders drie visies op het zijn: Paint ! Paint ! Paint !

Venetiaans blond, een schoonheidsideaal uit de tijd van de gebroeders Van Eyck, zo'n Schone schildert vandaag de Duitse schilder Thomas Lohmann. Hij schildert scènes uit het leven gegrepen: twee vrouwen op een naturistenstrand, hun honden in zee; jongetjes schermend met houten zwaarden.

Maar anders dan bij de ouden is zijn provocatief kleurenpalet. Hij gebruikt het felle roze en het bleekste groen, hij kleedt beladen levensthema's in lichte pasteltinten. Achter een onschuldige schoonheid zweemt een onduidbare dreiging. Op het doek structureert hij graag met lijnen alsof hij een scenario uittekent. Dit is niet de realiteit zegt hij daarmee, maar je kan er toch jezelf inzien.

Marc Ronet verwijdert de franjes, de ditjes en datjes rond de dingen om door te dringen tot het essentiële. Een landschap wordt een vorm van uitdeinend kleur waarin het licht woekert.

Een tafel met stilleven wordt weggeverfd tot een kleurrijk volume. Een schilderij beperkt zich bij hem niet tot een afbeelding, het wordt een ding op zich, waarin een aangespoelde koord of stok kan klem raken, zeer materieel en door krassen gelittekend.

Eric Monbels doeken zijn vaak reflecties op het verleden. Beide wereldoorlogen benadert hij vanuit het standpunt van de mens als meegesleurd individu. Hij portretteert het lot. Aansluitend is ook het ijdelheidsthema, vanitas, een geliefd onderwerp: een bloemstuk dat een blad verliest, een doodshoofd verscholen achter een bos penselen.

Vaak heeft een eenvoudig portret een diepere betekenis, zoals dit van een Britse piloot die in een mooi hemd met das klaarstaat om op te stijgen… en te crashen zegt Monbel, zoals de gentlemen van 'the City'.