William Boeva is 30 geworden. Dertig. Toen we hem vroegen wat hij daarvan vond, riep hij: “Ik ben nog altijd jong !” Daarna bekogelde hij ons met flippo’s en Pokémonkaarten.

En daar wringt dus het schoentje: 30 jaar. Nog niet oud, maar ook niet echt jong meer. Er wordt namelijk zoveel verwacht van iemand die 30 is. Heb je al een huis ? Ga je trouwen ? Heb je kinderen ? Heb je een extra oplader voor je smartphone ?
Wat dan met al het leuks dat tot je e wel nog gewoon mocht ? Waarom mag je plots niet meer last-minute afspreken met vrienden en in het midden van de nacht take-away bestellen ? Waarom is Nintendo-merchandise verzamelen opeens voor kinderen ? “En ja, ik weet ook wel dat die lege pizzadozen buitengezet moeten worden, maar ik heb er een fort mee gebouwd en dat is ook waardevol !”

Is zijn leven nu voorbij ? Of stelt hij zich aan en moet alles nog beginnen ?
William voelt aan alles dat hij nu zijn leven echt in handen moet nemen, want het is nog niet te laat ! Denkt hij.
Het is tijd om afscheid te nemen van de oude Boeva…