Lieven Tavernier is de meester van de melancholie. Zijn uitgepuurde teksten blijven vaak jarenlang rijpen in de laden van zijn schrijftafel, tot ze uiteindelijk klaar zijn om voor een publiek gebracht te worden. Een flard van een herinnering, een droom of een onbestemd gevoel krijgen met zorgvuldig uitgepuurde woorden vorm en houvast in een ingetogen lied.

Tegelijk slaagt Tavernier erin om telkens weer uit het anekdotische te breken en de achteloze luisteraar vaak onverwacht scherp te raken. Zo krijgt de weemoed woord en klank in de beste traditie van de singer-songwriters van weleer en van de Vlaamse kleinkunst die ontdaan is van alle conventie en ballast uit haar beginjaren.

Straks kantelt het jaar en verkilt de winter weer onze vermoeide botten. Wie zich niet ongewapend wil weten tegen de weemoed van de "Eerste sneeuw", de herinnering van oude kameraden van weleer en de klank van de verre klokken van Sint-Baafs in de nacht, die nodigen we van harte uit op dit eerste concert van de winter.