Alex Beaupain weet als geen ander tranen en spijt in liedjes om te zetten, schijnbaar moeiteloos, gekleurd met de humor en ironie, die voortkomt uit verdriet. Geleidelijk aan gaat hij verder, vanuit zijn vorige albums, op de weg die al helemaal is uitgestippeld en die toch ruimte laat voor verrassingen en escapades. Zijn vorige plaat, “Loin”, staat bol van de melancholie, zo veraf en tegelijk zo dichtbij.