Voor het eerst neemt een artistieke tentoonstelling het Cimetière de Namur over. Het werd in 1864 aangelegd in de vorm van een park met majestueuze steegjes omzoomd met imposante bomen, waarvan sommige nog steeds aanwezig zijn, en herbergt tal van graven van historische waarde en architecturale prestaties met een rijke symboliek.
De Au-del-tentoonstelling is een kans om op een originele manier stil te staan bij deze plek waarvan de zeer unieke context inspirerend was voor negen hedendaagse kunstenaars.
Zij waren uitgenodigd door Lieux-Communs om een kijkje te nemen op deze gedenkplaats. Ze creëerden specifieke werken die werden gepresenteerd op grafmonumenten, in kapellen, langs de steegjes, in de buurt van de militaire pleinen, op de binnenmuren van de begraafplaats...
Deze fotografische of picturale werken, deze sculpturen, deze keramiek en deze installaties stellen de verdwijning, de rouw, de herinnering, de verbindingen die opnieuw worden uitgevonden, de hoop op een hiernamaals en de dialoog met deze plek die nu ook een erfgoedsite is geworden, in vraag. .
De tentoonstelling opent op 10 september voor Open Monumentendagen in Wallonië. Het gaat door tot een andere symbolische datum, 11 november, omdat de begraafplaats ook pleinen herbergt met Belgische, Engelse, Franse en Sovjet militaire graven.

Celeste Castelot roept via een installatie bestaande uit op plexiglas geschilderde elementen verlies, de verschuivende vormen van herinneringen en uiteindelijk de kracht van het leven op.
De dozen van Mireille Li Nard, vormen van hedendaagse ex-voto, bevatten stoffen boombladeren. De aforismen die in het Frans of Grieks op hun glas zijn gegraveerd, zijn filosofische gedachten.
Via een keramische installatie gaat Cindy Meurie in op rationele transgenerationele overdracht, de levenscyclus en wedergeboorte.
Het werk van Adina Ionescu-Muscel, gevoed door wetenschappelijke referenties, bevraagt het expressieve potentieel van de aarde die onze doden verwelkomt en probeert de beelden van de overledenen te combineren met de morfochromatografische beelden van de bodem van hun graven.
De installatie Chercher les mots van Jehanne Paternostre vertelt over het belang van woorden en de ondersteuning die literatuur kan bieden in het proces van rouw, en voorbij rouw, in de relatie met de doden.
In haar foto's onthult Sophie Patry de symbolische kracht, de schimmige en mysterieuze kant van de begraafplaatsruimte.
Bettina Philippo maakt, in keramiek, voorwerpen van medelijden en herinnering op grafmonumenten.
Via het werk Les Tours echoot Louise Van Reeth het idee van de dood als passage, verheffing en metamorfose.
Elodie Wysocki roept in een reeks keramische sculpturen een onzekere toestand op tussen twee werelden: wat is de volgende stap?
Commissaris: Guy Malevez