Ruimtes getrouw gevat in het delicate licht van een voorbijgaand ogenblik. Soms in de hoeken van een deur, op een muur, op een tegel een teken van sleet, een vermoeden van bewoning, een verwijzing naar een verdwijnen ?

Met schakeringen van witte, grijze tot pikzwart satijnen tinten schildert Carlos Morago delen van interieurs die door geopende deuren, ramen en de diepte van gangen suggesties oproepen van wat ginds gebeurt. De eenvoud wordt poëzie, de stilte bewoond.