Het lijkt alsof de figuren die Enkaoua schildert, luisteren naar een weerbarstige innerlijke muziek.

Het zou de Kunst der Fuge van Bach kunnen zijn, in ieder geval iets verstilds. Iets mysterieus, met verschuivende harmonieën die maar heel traag hun geheimen prijsgeven.

De figuren baden in stilte, maar stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Het is de innerlijke muziek die de stilte hoorbaar maakt, tastbaar bijna. Het is een muziek die resoneert met de werkelijkheid, met de diepte die ze zelf oproept.