Pierre De Peet (Anderlecht, 19 Oudergem, ) is een van de leidende kunstenaars van de Créahm-workshops - Brussel, die hij bijna dertig jaar bijwoonde, van augustus 1990 tot zijn dood in augustus . Afkomstig uit een relatief bescheiden achtergrond, sloot zijn slechte gezondheid zijn weg naar school al vroeg af. Hij helpt op het veld, zoals hij in zijn autobiografie uitlegt - "de bieten breken met een spade en daarna raapte een boer ze op met een paard en een ploeg" - en voegde zich vervolgens bij zijn broer in de familiebakkerij, waar hij als arbeider werkte gedurende meerdere jaren. In 1988 werd hij verwelkomd in het opvangcentrum "Les Chataîgnes" in Sint-Pieters-Woluwe. Hij blijft daar voor de rest van zijn leven. In augustus 1990, op 60-jarige leeftijd, trad hij toe tot de werkplaatsen van Créahm - Brussel. Beetje bij beetje ontwikkelde hij een zeer intens plastisch werk, tekeningen, schilderijen en gravures. De perfecte zekerheid van de streep, de intelligentie van de kleuren, de zin van het verhaal en een onvergelijkbare poëtica van de kloof vormen de belangrijkste elementen van een beeldtaal waarin het expressionisme, in zijn soms meest tragische dimensies, niet ophoudt te communiceren op een manier van zachtheid en tederheid als geen ander.

Elk beeld heeft zijn modellen, waar het ook zijn inspiratie vindt, zijn bronnen, zijn middelen. Alle afbeeldingen zijn genealogisch. Gedurende de laatste dertig jaar van zijn leven bladerde Pierre De Peet in de intimiteit van het atelier door tijdschriften en kunstboeken, constellaties van beelden, emoties en gebeurtenissen waartussen hij liep, de inslag wevend van een electieve kroniek van het leven zoals het verloopt, ten goede en soms ten kwade, mensen en lichamen gegrepen in de naaktheid van het bestaande, reflecterend als in een spiegel onze eigen pijn en onze eigen hoop. Dat is de onvergelijkbare kracht van deze beelden: de kloof waaruit ze voortkomen - omwille van zorgvuldige trouw en absolute loyaliteit aan hun modellen - is geen eenvoudige verplaatsing, noch het product, zou je kunnen denken, van enige onhandigheid, zelfs als ze zo bewerkt, gelukkig en tegelijkertijd ascetisch was. Het is, van model tot beeld, de ongelooflijke metamorfose van de representatie, zijn vlucht, zijn transfiguratie, zijn vrijheid herwonnen door de werking van het oneindig nauwgezette gebaar, nochtans, van de kopie.

Het inmiddels volbrachte werk van Pierre De Peet is een schitterend prentenboek, een boek van visuele emoties dat de kunstenaar geduldig, bescheiden, koppig heeft samengesteld aan zijn bureau. Hij wordt bewoond door gratie, de pure vreugde van tekenen en kleuren, waardoor hij de wereld een blik geeft die zowel compromisloos als van extreme welwillendheid is. Maar gaat het echt om een blik, in de zin dat we het woord blik gewoonlijk horen om een manier van lezen, waarnemen, interpreteren aan te duiden ? Het is eerder een modaliteit van aanwezigheid: Pierre De Peet – gelukkig ! -, geeft niets te lezen of te begrijpen. Hij bereikt, in zijn kabinet, zonder woorden, buiten de wetenschap, zelfs buiten elke vorm van intentie, de stomme armoede van het Eenvoudige wiens kracht van rebellie als een golf opstijgt, vanaf de oorsprong, de hele geschiedenis van de westerse mystiek.