Wat onderscheidt de allergrootste artiesten van de anderen? Misschien is het wel de gave om zich opnieuw en opnieuw te kunnen heruitvinden. In dat geval mogen we Eartheater ronduit een genie noemen. Op de albums 'Metalepsis' en 'RIP Chrysalis' debuteerde Alexandra Drewchin met weirdo folktronica die zichzelf in onmogelijke bochten wist te wringen én er nog mee weg kwam ook. Dankzij 'Irisiri' leerden we haar buitenaardse stembereik kennen over dystopische, digitalere producties, terwijl 'Trinity' een meer clubby maar even hypnotiserende kant van Eartheaters werk toonde in Acemo-producties. 'Phoenix: flames are dew upon my skin' (uit ) is misschien wel haar meest indrukwekkende tot op heden: begeleid door akoestische gitaar, strijkers en subtiele electronica neemt de New Yorkse artiest je daarop mee naar een fabelachtig niemandsland tussen nirvana en horny hell. Ze stelt de plaat voor het eerst op Belgische bodem voor in de Rotonde van de Botanique!