De relatie met ruimte en habitat is essentieel in het werk van Elise Peroi, die haar werk voedt met Michel Foucaults reflecties op ht rotopies. De laatste schrijft dat De tuin een tapijt is waar de hele wereld zijn symbolische perfectie komt bereiken en het tapijt een tuin is die door de ruimte beweegt. Door middel van haar weefsels creëert Elise Peroi hangende ruimtes, microkosmossen waarin de relatie met de echte tijd opnieuw wordt bekeken en waarin de verbeelding wordt uitgenodigd om te komen wonen. Sinds het begin der tijden hebben tuinen gefunctioneerd als heilige ruimtes. De spiritualiteit van Perzische tuinen versmelt met de schoonheid en netheid van Japanse Zen-tuinen, die op miniatuurmanieren proberen de essentie en grootsheid van de natuur te reproduceren. Elise Peroi associeert met sommige van haar werken stalen constructies, dun en geometrisch, die de contouren van de weefsels in de ruimte lijken te projecteren en zich gedragen als een kruising van krachtlijnen.

Dit zorgt voor een adem, een spel met leegte, een extra dialoog met de omringende ruimte.

Het tapijt is voor Elise Peroi een overbrengingsinstrument, een symbool van herinnering en omgaan met de gemeenschappelijke verbeelding.

Textiel deelt ook zijn etymologische wortels met taal: textus betekent zowel tekst als stof (beide gemaakt van een inslag) en tekst beschrijft zowel de handeling van componeren, assembleren, vertellen of vertellen als weven of vlechten.

Virginie Mamet