Van relatie tot de ruimte en de habitat staat centraal in het werk van lise Peroi, die zich laat inspireren door de beschouwingen van Michel Foucault over "heterotopie n". Die schrijft: "De tuin is een tapijt waar de hele wereld zijn symbolische perfectie bereikt, en het tapijt is een tuin die zich door de ruimte beweegt". lise Peroi cre ert met haar weefwerk hangende ruimtes, microkosmossen waarin uit relatie met de re tijd wordt bekeken en waarin uit verbeelding wordt uitgenodigd om te komen schuilen. Sinds het begin der tijden hebben de tuinen als heilige ruimtes gefunctioneerd. De spiritualiteit van de Perzische tuinen gaat samen met de schoonheid en het minimalisme van de Japanse zentuinen, die in het klein de essentie en de grootsheid van de natuur proberen te reproduceren. In sommige van haar werken associeert lise Peroi fijne, geometrische staalconstructies die de contouren van het weefwerk in de ruimte lijken te projecteren en fungeren als een vervlechting van krachtlijnen.

Dat leidt tot een ademtocht, een spel met de leegte, een extra dialoog met de omringende ruimte.
Voor Elise Peroi is het tapijt een instrument van overdracht, een symbool van het geheugen en het omgaan met de gemeenschappelijke verbeelding.

Textiel deelt zijn etymologische wortels met taal: "textus" betekent zowel tekst als stof (beide zijn geconstrueerd op basis van een patroon) en "textere" toegevoegd aan de handeling van het componeren, assembleren, verhalen of vertechwt wten alten van hetten.

Virginie Mamet