Met verwelkende ruikers haalt de Noordfranse schilder Eric Monbel het ‘vanitas‘ thema uit de vergeethoek.

Wat bezielt iemand, gekend voor zijn oorlogskunst, om ons te confronteren met een onderwerp dat volop opgang maakte in de zestiende en zeventiende eeuw ? Is hij bezield als de dichter Pierre de Ronsard die in zijn poëzie het mooie meisje vergelijkt met een frisse roos die ’s avonds reeds haar blaadjes verliest ?

Monbels visie op ijdelheid is gespijsd door een hedendaagse reflectie op vergankelijkheid. Zo noemt hij ijdelheid de manier waarop de scherpschutter doodt zonder dat de andere zich kan verdedigen.

Monbel schildert bloemstukken van een kwetsbare schoonheid die afsteken op een donkere achtergrond. Dit contrast doet denken aan het uitgesproken zwart in de doeken van Edouard Manet dat alle andere kleuraccenten intensifieert.

De weinige schilderijen die Eric Monbel met een passend zelfportret in een vanitas-cabinet presenteert weten ongemakkelijk te behagen.