In wordt bij acteur Michel van Dousselaere een zeldzame vorm van progressieve afasie ontdekt, een hersenaandoening die het spraakcentrum aantast. Samen met zijn vrouw Irma Wijsman zoekt hij naar nieuwe manieren om zich uit te drukken, om scherp te blijven en om op indrukwekkende wijze afscheid te nemen van zijn leven als acteur.

Van zijn afscheidsrol in de voorstelling Borgen tot de medische consulten bij het Alzheimercentrum; van de boks- en drumlessen tot de reacties van vrienden en collega's die zich proberen te verplaatsen in een situatie waarin de woorden nog wel in je hoofd zitten terwijl je ze niet meer kunt uitspreken. Door mee te kijken naar de gebeurtenissen in de eerste jaren na de diagnose wordt zichtbaar hoe taal onze identiteit bepaalt en wat het betekent om jezelf te moeten hervinden. Tegelijkertijd laat de film twee krachtige mensen zien die met liefde, verdriet en humor de regie nemen over een dramatische wending in hun leven.