Georges Phlippeau ziet zichzelf als een toeschouwer in de oneindigheid die het leven te bieden heeft en volgt daarin zijn gevoel. Dankbaar voor de mogelijkheid dit vast te kunnen leggen en de verwondering – door middel van zijn foto's – te mogen delen met anderen.

Het werk van Georges laat zich niet zo makkelijk kaderen. Wie zijn werk op zijn Instagram-account bekijkt, ziet zeer uiteenlopende beelden: portretten, architectuur, landschappen, macro, abstract. "Ik noem mezelf een fotografische omnivoor. Ik kan bijvoorbeeld niet zomaar aan een modern gebouw met een prachtig lijnenspel voorbijgaan. Daar móet ik een foto van maken. Daar word ik blij van. En thuis, achter mijn beeldscherm, weer: kijk eens hoe mooi die lijnen lopen ! Ik moet door iets geraakt worden, er iets bij voelen."

Eigenlijk houdt hij zich pas sinds de laatste twee jaar serieus met straatfotografie bezig.

Zijn stijl is het verschil tussen een hengelaar die drie uur aan de kant met een dobbertje zit te wachten tot hij beet heeft, en een jager die het bos ingaat op zoek naar zijn prooi. "Ik ben een jager. Ik slenter door de straten. En maar kijken. Ik let altijd op dingen die zich buiten mijn oogkleppen afspelen.”

Het dagelijks leven observeren en absorberen, dat is wat Georges doet. Al van kinds af aan let hij op details. “Toen ik twaalf was, kreeg ik een Agfa Isoly voor mijn verjaardag, een eenvoudig cameraatje van een paar tientjes. Ik liep door het park, keek steeds of ik iets opvallends zag. Een einzelgänger was ik, een beetje schuilend vanachter een boom de wereld bekijken. En dat is nog steeds min of meer mijn stijl van fotograferen. Niet stiekem of voyeuristisch, maar verwonderend, vanuit een beschouwend standpunt.”

Technische perfectie vindt Georges niet belangrijk. Het hoeft niet allemaal volgens de regeltjes. Onscherp ? Onbelangrijk. Het gaat om de boodschap, de sfeer, de emotie – het leven.

In de spaarzame uren buiten zijn arbeidzame leven heeft Georges veel gefotografeerd en de resultaten daarvan heeft hij in zijn archief bewaard. Eenmaal met pensioen is hij in zijn digitale schatkist van aar gedoken en op deze tentoonstelling ziet u de uiteenlopende getuigenissen hieruit.