Met genoegen kondigt Mlf l Marie-Laure Fleisch De la nature des choses [Over de natuur der dingen] aan, de tweede tentoonstelling van Giuseppe Stampone in de Brusselse galerie. De titel is een verwijzing naar Lucretius' filosofische gedicht in zes boeken, geschreven in 50 v.Chr., waarin hij het heeft over de moleculaire structuur van het universum, de menselijke ziel en haar lot, onze angst voor de dood en individuele kenmerken zoals de zintuigen, het denkvermogen en de liefde. De laatste twee boeken gaan over de schepping van de wereld, met inbegrip van natuurlijke verschijnselen zoals weersystemen en de ontwikkeling van de beschaving. Lucretius tracht de mensheid in een bredere, universele context te plaatsen en onderzoekt onze plaats in de natuur, zowel op moleculair als astrologisch niveau. Stampone maakte jarenlang kunst betreffende de actuele stand van zaken in de geschiedenis, maar begint nu vragen te stellen bij de plaats van de mensheid in de wereld en de relatie met de planeet die we bewonen.
In zijn werk gebruikt Stampone hyperrealistische tekeningen om aspecten van het hedendaagse leven te tonen. De kunstenaar is ervan overtuigd dat we via kunst de ons omringende wereld heen kunnen onderzoeken en licht kunnen werpen op ongerijmdheden of bijzonderheden van het mens-zijn. Kunst stelt ons in staat om de discussie aan te gaan en onze eigen plek in de wereld te relativeren. Stampone, die zich hier buigt over de tijd en de verhouding daarvan met kunst, koos ervoor uitsluitend met Bic-balpen en grafiet te werken. Met deze materialen kun je niet valsspelen of het tekenproces versnellen. Op die manier protesteert Stampone tegen de almaar hogere snelheid van het dagelijks leven.
Voor Gransasso, zijn nieuwste reeks, maakt de kunstenaar niet langer gebruik van foto's van het internet, die hij in het verleden in unieke stukken veranderde, maar maakt zelf foto's van de bergen waar hij opgroeide. Stampone tekent de foto's eerst met grafiet en voert de originelen dan in in Photoshop om de numerieke referentie te verkrijgen van de Pantone-kleuren in zijn eigen snapshots. Die industriële kleuren, die de natuur trachten na te bootsen, brengt hij aan op de natuurbeelden om zo de grenzen te verwarren tussen natuurlijke en artificiële elementen. Deze interesse voor industriële processen die handmatig door een individu worden uitgevoerd staat voor het verlangen van de mens om de natuur na te bootsen en zichzelf te situeren in iets dat minder vluchtig is dan het gemiddelde menselijk leven. De door de mens gemaakte structuren en voorwerpen zullen op een dag verdwijnen, maar deze natuurlijke formaties blijven bestaan. Met deze werken vraagt Stampone zich af wat er overblijft als we niet meer op de aarde zijn: wat blijft bestaan en wat zal in de vergetelheid raken?
De bergen van Stampone zijn zowel autobiografisch als universeel. Het zijn bergen die hij met zich meedraagt en verbonden zijn met zijn eigen identiteit en jeugdherinneringen. Maar ook wie niet vertrouwd is met de specifieke bergketen kijkt met ontzag naar deze monumentale natuurkrachten. Ze refereren ook aan de nostalgie naar grote landformaties, zoals vaak aangehaald door wie opgroeide naast grote wateroppervlakken of bergketens. In dit geval verwijzen de bergen naar de overpeinzingen van de kunstenaar, die terugkeerde naar de stad van zijn kindertijd om na te denken en opnieuw aansluiting te vinden met zijn wortels, op zoek naar de soort diepere verbinding die doorgaans alleen in de natuur te vinden is. Deze werken houden dus een oproep in aan iedereen om zijn plek in de wereld te vinden en iets duurzaams te scheppen.