Hoe meer je probeert door te dringen in de wereld van het harmonium, hoe meer je er van overtuigd raakt niets meer te weten. Verbazing ook, dat het bestaat dat op zulk een korte tijd, tussen 1940 en nu, een muziekcultuur van het hoogste niveau kan verdwijnen. Vertwijfeling soms, waar zijn al die instrumenten gebleven, de partituren, de methodes, de concertprogramma's. Nostalgie omdat deze wereld, waarin mijn grootmoeder jong was, nu deel uitmaakt van de oude muziek. Maar vooral, het pure genot om deze unieke muziek weer te kunnen horen met de onvervangbare klank van toen.