Met haar installaties, sculpturen en grafische werk, roept Katie Lagast (° 1967) een heel eigen wereld op die de toeschouwer uitdaagt om niets als vanzelfsprekend te beschouwen. Terwijl ze intuïtief visuele aantekeningen maakt van een desolate stedelijke omgeving bewaart Lagast stukjes tijd en ruimte die weinig andere mensen zouden opvallen.
Haar inspiratie vindt ze op de grond: sigarettenstompjes, barsten, onkruid, het plaveisel, een straat van klinkers en het zonlicht dat er overheen strijkt laat in de namiddag. Hoe eenvoudig haar inspiratiebronnen ook lijken, Lagast weet ze dankzij een gedegen formele analyse en haar bewonderenswaardige oog voor detail, te transformeren tot esthetische, contemplatieve objecten.
Door foto's te maken van een bepaald moment, of silicone mallen van een bepaalde plek, onttrekt Lagast haar persoonlijke observaties aan de vergetelheid. Maar ze deelt haar indrukken pas met haar publiek na een lang en grondig onderzoek naar de juiste materialen en reproductie technieken. Aan het toeval laat ze niets over.
Lagast is behalve romantisch ook een beetje een plaaggeest, die het heerlijk vindt om de waarneming van de toeschouwer uit te dagen en die ervan geniet als haar werken de kijker verwarren. Ze koestert ondergewaardeerde aspecten van het leven en brengt deze op zo'n manier onder de aandacht dat ze niet langer te negeren zijn. Haar werken kunnen een tentoonstellingsvloer bedekken, de ingang versperren of ze zijn simpelweg te groot om onopgemerkt te blijven.
De vinger in de titel van de tentoonstelling is de manier waarop de kunstenares naar de wereld kijkt en deze naar haar hand zet. Zo abstraheert zij de haar omringende omgeving op een manier die nooit de verwijzing naar het origineel verliest. Het is een herpositionering van de werkelijkheid alsof er een andere werkelijkheid net naast bestaat, een nieuwe werkelijkheid die soms de realiteit overlapt, maar deze nooit helemaal bedekt.

www.katielagast.com