Galerie Templon werkt al sinds 1973 samen met Claude Viallat, mede-oprichter van Supports/Surfaces (letterlijk: 'dragers-Oppervlakken'). De gallerij stelt voor om in Brussel een nooit eerder gezien ensemble met recente werken te komen ontdekken. De reeks Les échelles de Nîmes (De schalen van Nimes) laat een minder bekend aspect van het werk van Viallat zien: het spelen met volume en ruimte, ver van elke conventionele voorstelling van hoe een schilderij opgehangen moet worden.

Yves Michaud herinnert er ons aan dat Claude Viallat 'vaak oppervlakken schildert die eigenlijk enveloppen zijn van ruimtes die vlak werden gelegd of die nog te ontwikkelen zijn'. In Les échelles de Nîmes schilderde Viallat, tussen het positieve en het negatieve, de stroken canvas en de leegte, de 'bikkel'-vorm – zijn zo herkenbare 'handtekening' – niet langer op uniforme wijze. De kunstenaar herneemt het thema van de schaal. Het is een element (schilderij of object, in touw, doek of gaas) dat werkt met de relatie tot de vloer en de muur, en dat de reeds genoemde Supports/Surfaces-beweging grotendeels uitspitte – met name Daniel Dezeuze. De titel van deze reeks verwijst naar de Échelles de Venise, die Viallat in 1976 creëerde, toen zijn picturaal systeem complexer werd. Hier werd de stof versnipperd door de assemblage van stoffen van verschillende oorsprong, waarbij de drager en de naden de compositie en structurering van het doek bepalen.

Zoals de titel aangeeft, werden de nieuwe werken gemaakt in Nîmes, waar de kunstenaar in 1936 werd geboren en waar hij tegenwoordig ook woont en werkt. Ze tonen Viallats buitengewone vitaliteit, de creatieve 'boulimie' van de kunstenaar die – dagelijks – in zijn atelier aan het werk is. Een keer te meer toont de tentoonstelling zijn ongelooflijke vernieuwingscapaciteit. Vertrekkende bij de abstracte, altijd identieke vorm, die hij al vijftig jaar in een continu proces herhaalt en waarbij de drager bepalend is, wordt elk schilderij singulier.

Claude Viallat staat aan de oorsprong van Supports/Surface, een artistieke avant-gardebeweging die tegelijk theoretisch en politiek was en die opgericht werd in 1970. De beweging, waartoe onder anderen Vincent Bioulès, Louis Cane, Daniel Dezeuze, Jean-Pierre Pincemin en Noël Dolla behoorden, riep op tot een vernieuwing van de kunst door traditionele materialen zoals het doek en het kader in vraag te stellen. In die geest begint Viallat te werken met industriële dekzeilen zonder enige omlijsting waarop hij eenzelfde abstracte vorm tot in het oneindige herhaalt. Dat motief, herhaald met sjablonen in verschillende kleuren en op verschillende dragers (stofferingen, tapijten, gerecycleerde materialen), vernietigde het idee van een 'onderwerp'. Zo kwam er voor Claude Viallat plaats vrij om na te denken over de zin van het creatieve gebaar en de status van het kunstwerk.

Al vijftig jaar lang is Claude Viallat een van de belangrijkste figuren in de hedendaagse kunst. Hij vertegenwoordigde Frankrijk op de Biënnale van Venetië in 1988. Vandaag is zijn werk incontournabel en zijn aanpak blijft bijzonder actueel. Zo is er de ontwikkeling van de jonge Amerikaanse scene, die zijn erfenis herwerkt – karig materiaal, herhaling, methodisch gebruik van de vergissing, reflectie over het oppervlak – maar bijvoorbeeld ook de revalorisatie van het lokale en het volkse, en van artisanale praktijken, in hedendaagse creaties wereldwijd. Zijn werk is aanwezig in tal van openbare collecties, waaronder die van het Musée National d'Art Moderne de la Ville de Paris, van Mnam - Centre Pompidou en van het MoMA. Het Musée Fabre in Montpellier wijdde in de zomer van een grote retrospectieve aan Claude Viallat. Tijdens 'unlimited' op Art Basel zal een grote installatie van hem, uit 1980, getoond worden.