In de meeste muziekgeschiedenissen is Ives amper meer dan een curiosum. Steevast wordt hij “de vader van de Amerikaanse muziek” genoemd, maar dat klinkt (ten onrechte !) een beetje alsof je geroemd zou worden als de uitvinder van Russische rode wijn: die bestààt wel maar… Een jammerlijke misvatting is dat. Ives is een genie zonder weerga en een vernieuwer van de bovenste plank: hij schreef atonale stukken vóór de Oostenrijker Schönberg, experimenteerde met kwarttonen vóór de Tsjech Haba, ontwierp polyritmische constructies vóór de Rus Stravinski, bedacht muziek voor meerdere orkestgroepen tegelijk vóór de Duitser Stockhausen, en leverde postmoderne composities af meer dan een halve eeuw voor dat woord in Europa werd uitgevonden. Toegegeven, éérst zijn is niet het enige wat telt in de kunst, maar dat is het juist: Ives was niet alleen eerst, hij was ook steengoed ! Hoog tijd dus om zijn stem wat luider te laten klinken. En om ons tegelijk wat vragen te stellen over de manier waarop wij in Europa de muziekgeschiedenis ‘construeren’.