Lydie Vandermeersch (BE) toont na jaren werken, zoeken, experimenteren in de beslotenheid van het atelier, een aaneensluitende reeks verbluffende schilderijen. Verbluffend omdat je er niet omheen kunt kijken, je zal en moet ermee in confrontatie gaan, je wil ze ontcijferen als een steen van Rosetta om andere werelden bloot te leggen … misschien in jezelf.

Haar uitgesproken expressionistisch figuratieve werk van destijds maakt plaats voor een nieuwe beeldtaal met sterke abstracte accenten. Stevige verfvegen tonen nog steeds de wilde schildersdrift van vroeger die echter gecounterd wordt door structurele ruimtelijke ingrepen.

Het lijkt alsof ze eilanden schildert, zwevend in de ruimte, met slingerende wegen die hen al dan niet verbinden. Je maakt een imaginaire reis als in de Divina Comedia van Dante. Af en toe zie je ergens een hand opduiken, een stukje tekst en onduidbare minimale wezentjes als streepjes in het universum. Is het een tocht langs het inferno, het purgatorio en het paradiso. Is het een comedia, zoals bij Dante die dus goed afloopt of is het een tragedia ? Zag ik daar niet, verdrinkend in het niets, een paar benen uitsteken van één of andere Icarus ?

De gelaagde werken van Lydie Vandermeersch lijken een hedendaagse hertaling van Breugel en de apocalyptische wereld van Jeroen Bosch.