Meegesleept door de menigte... - Pascal Tassini

Het publiek is terug, na meer dan een jaar stilte. Op luchthavens, buiten stadions, in winkelcentra. De menigte van blikken en lichamen opgewekt door dezelfde emotie. Zou het leven weer normaal zijn? Zouden we de heimwee naar stilte al hebben? Wat is de gemeenschappelijke stof waar we van dromen? Wat betekent het woord vreugde? Door welke verlangens worden we samen geleid? Wat vertrappelt de menigte waar we staan? Wat verpletteren we? Hoe staat het met onze hoop? Met onze wanhoop? Er zijn veel menigten verzameld in onze geheugens. De massa lichamen die gemarteld werden in de concentratiekampen en de menigten juichend bij de Bevrijding. Menigten zijn vermenigvuldigde eenzaamheden. Ze spreken over het voorrecht en het leed van het bestaan, de vreugde en de pijn. We zijn één en we zijn met velen. Een menigte is altijd in rouw, zelfs om de volgende verminking. We zijn woestijnen en we zijn menigten; wij zijn de stille stem van de menigten in ons die sinds onheuglijke tijden zijn verzameld.

Tegenwoordig verschijnen de standbeelden van Pascal Tassini massaal in het Trinkhall Museum, vermenigvuldigde eenlingen die ons in stilte aanstaren en onze nederige, geduldige metamorfosen op de meest intieme manier breken.

Pascal Tassini (Ans, 1955) volgde meer dan twintig jaar de Créahm-workshops, van 1996 tot 2018. Daar ontwikkelde hij een polymorf werk van buitengewone rijkdom - tekeningen, schilderijen, terracotta sculpturen en geknoopte stoffen assemblages die hem vandaag beroemd hebben gemaakt, onophoudelijk sleutelen aan vormen, materialen, aanwezigheden. Kunst is hier altijd in beweging, in de relatieve onverschilligheid van haar resultaat. Tassini is een verzamelaar en verricht wonderen met hier en daar gevonden fragmenten van de wereld, verspreid in de chaos van het atelier - ongeduld en zekerheid gecombineerd in de ad libitum herhaling van dezelfde gebaren en dezelfde rituelen. Kunst is er altijd heel nauw bij betrokken. We komen 's ochtends aan en 's avonds vertrekken we, dus dag na dag, week na week, jaar na jaar. Niets ontbreekt voor degenen die weten niet te denken. Niets ontbreekt voor degenen die weten hoe in lachen uit te barsten. Pascal Tassini is een levende goudsmid. Moeten we ons settelen? In het hart van de werkplaats bouwen we een hut waar je je spullen kunt opbergen en je vrienden kunt verwelkomen, waar je ook je patiënten kunt ontvangen als je een genezer bent. Dokter Tassini bevindt zich in het centrum van een wereld die aan zijn handen is ontsnapt. Moeten we trouwen? Ja, natuurlijk, want liefde is de alfa en omega van al het vervulde leven. Dus zullen we trouwjurken, hoofdtooien en tiara's maken, ceremoniële kostuums, we zullen bloemen in de knoopsgaten plaatsen, we zullen prachtige kostuums bekomen, we zullen liefdesbrieven schrijven, we zullen trouwringen uitwisselen, we zullen de bruidegom zijn, we zullen de bruid tegemoet gaan, haar spoedig bij de hand houden en haar omhelzen. Ach, hoe zoet is het bestaan en hoe droevig is een scheiding! Maar gelukkig zijn er de vrienden die gevormd zijn in de klei, de menigte vrienden vermenigvuldigd door het oneindig herhaalde gebaar om ze te laten geboren worden, de beweging van de vingers en de afdruk van de handpalm bewaard in de aarde, die haar zijn beweging, zijn leven, zijn reliëf, zijn graan, zijn patina, zijn geschiedenis geeft. Het volstaat om ze op de rekken van het schuurtje te rangschikken of ze netjes op te bergen in laden en kratten. Meestal zijn de beelden klein. De werkplaatsmiddelen zijn voldoende voor de vervaardiging ervan. Het waren de Stics van Pascal Tassini, die hem jarenlang bezig hielden. Maar soms zijn de beelden enorm. Dan koken we ze in een papieroven die voor de gelegenheid is opgesteld tussen het museum en de kiosk, in Luik, in het Avroy-park. Het wordt een feest, zoals gisteren en vandaag, zoals in de dagen van al onze erfenissen, een vreugdevuur dat tot diep in de nacht wordt aangestoken, het grote apparaat van vreugde zonder geheugen of reserve, flikkerende vlammen en glimpen van silhouetten. Hoe mooi is het leven en hoe onnodig is kunst! De beelden van Pascal Tassini, zo soortgelijk en zo verschillend, zijn altijd in beweging, komen in menigten naar voren en voeren ons mee op het hoogtepunt van de toestand van het bestaan.