Na meer dan een jaar stilte is het publiek terug. Op luchthavens, buiten stadions, in winkelcentra. De menigte blikken en lichamen werd door dezelfde beweging opgetild. Zou het nieuwe leven normaal zijn? Zouden we nu al heimwee hebben naar stilte? Wat is de gemeenschappelijke stof waar we van dromen? Wat betekent het woord alle gresse? Door welke verlangens worden we samen genomen? Wat vertrappelen de menigten waar wij staan? Wat zijn we aan het crashen? Hoe staat het met onze hoop? Van onze wanhoop? Er zijn veel menigten verenigd in onze herinneringen. De massa lichamen die gemarteld werden in de concentratiekampen en de menigte juichend voor de Bevrijding. Menigten zijn vermenigvuldigde eenzaamheid. Ze spreken over het voorrecht en het leed van het bestaan, de vreugde en de pijn. We zijn één en we zijn met velen. Een menigte is altijd in rouw om de volgende verminking. We zijn woestijnen en we zijn menigten; wij zijn de stille stem van de menigte in ons, verzameld sinds onheuglijke tijden.

Tegenwoordig verschijnen de standbeelden van Pascal Tassini in menigten in het Trinkhall-museum, vermenigvuldigde eenzaamheid die ons in stilte aankijkt en onze nederige, geduldige m tamorfosen op de meest intieme manier verdeelt.

Pascal Tassini (Ans, 1955) volgde meer dan twintig jaar de Cr ahm-workshops, van 1996 tot . Daar ontwikkelde hij een polymorf werk van buitengewone rijkdom, tekeningen, schilderijen, terracotta sculpturen en assemblages van geweven stoffen. zijn bekendheid, onophoudelijk knutselen aan vormen, materialen, aanwezigheden. Kunst is hier altijd in beweging, in de relatieve onverschilligheid van haar resultaat. Tassini is een arenlezer en verricht wonderen met hier en daar gevonden fragmenten van de wereld, verspreid in de chaos van de werkplaats, ongeduld en terughoudendheid gecombineerd in de ad libitum herhaling van dezelfde gebaren en dezelfde rituelen. Kunst heeft altijd zijn neus in het stuur. We komen 's ochtends aan en 's avonds vertrekken we, dus dag na dag, week na week, jaar na jaar. Er ontbreekt niets wie weet niet te denken. Er ontbreekt niets wie weet hoe te lachen. Pascal Tassini is een bestaande goudsmid. Moeten we ons settelen? In het hart van de werkplaats zullen we een hut bouwen waar we onze bezittingen kunnen opslaan en onze vrienden kunnen verwelkomen, waar we ook onze patiënten zullen ontvangen als we genezers zijn. Dokter Tassini staat in het middelpunt van een wereld die hij niet in handen heeft. Moeten we trouwen? Ja, natuurlijk, want liefde is de alfa en om ga van al het voltooide leven. Dus we zullen trouwjurken, hoofdtooien en tiara's maken, formele kostuums, we zullen bloemen op het knoopsgat zetten, we zullen prachtige kostuums hebben, we zullen liefdesbrieven schrijven, we zullen allianties veranderen, we zullen de echtgenoot zijn, we zullen naar de bruid, die haar spoedig bij de hand hield en haar dan kuste. Ach, hoe zoet is het bestaan en hoe droevig de scheiding! Maar gelukkig zijn er de vrienden die in de klei zijn gemaakt, de menigte vrienden vermenigvuldigd door het oneindig herhaalde gebaar om ze te baren, de beweging van de vingers en de afdruk van de palm die in de aarde is bewaard, waardoor het zijn beweging, zijn leven, zijn reliëf, zijn graan, zijn patina, zijn geschiedenis. Het volstaat om ze op de planken van de cabine te rangschikken of ze netjes op te bergen in laden en kratten. Meestal zijn de beelden klein. De werkplaatsmiddelen zijn voldoende voor de vervaardiging ervan. Het waren Pascal Tassini's Stics, die hem jarenlang bezighielden. Maar soms zijn de beelden enorm. Daarna zullen we ze koken in een papieroven die voor de gelegenheid is opgesteld tussen het museum en de kiosk, Luik, in Avroy Park. Het wordt een feest, zoals gisteren en vandaag, zoals in de dagen van al onze erfenissen, een vreugdevuur dat tot diep in de nacht wordt aangestoken, het grote apparaat van vreugde zonder geheugen of reserve, flikkerende vlammen en silhouetten tussen glimpen. Hoe mooi is het leven en hoe nutteloos is kunst! De beelden van Pascal Tassini, zo hetzelfde en zo verschillend, zijn altijd in beweging, komen massaal naar voren en voeren ons mee naar het hart van de staat van het bestaan.