We liepen het huis uit zonder een woord te zeggen, opgelucht dat Han honderd meter van Place Jadoulle op ons wachtte.
Honderden mensen waren al aan het werk, razend, in paniek in een geïmproviseerde choreografie van post-apocalyptische zuivering.

De straat, totaal misvormd, stonk naar olie, de auto's stonden opgestapeld als in een autokerkhof, de bomen en de kasseien van de trottoirs waren verscheurd, het teruggetrokken water liet een dikke film op de grond achter die bestond uit modder en tritus.
Sommigen, wezenloos starend, realiseerden zich al dat ze alles verloren hadden. Vanuit de aangrenzende straten waren sommigen gemobiliseerd om water, zeep en koekjes aan te bieden. Het Rode Kruis greep aan de ene kant in, de brandweer aan de andere kant en de politie hield een telling van de bewoners van de getroffen huizen.
We stapten in de auto van Han, versuft maar veilig om weg te komen uit het rampgebied.

Een onzuivere golf kwam mijn huis binnen en bleef daar dag en nacht liggen, zich voedend met alles wat erin zat; een gigantisch bruin monster kwam mijn grot binnen en wist mijn vorige leven uit. Ik ben al mijn documenten, mijn voorwerpen, mijn meubels, mijn foto's en mijn herinneringen kwijt.

Mijn moeder staat sinds de overstromingen aan de oevers. Ik teken elke dag uren op de tafel in de woonkamer. Dit proces stelt me in staat om mijn hoofd leeg te maken en mezelf langzaam weer op te bouwen. Ik maak zeer gedetailleerde tekeningen van urubus gieren. Gieren die kuddedieren zijn, inspireren vernieuwing in veel culturen. Ze reinigen de vloer van kadavers in samenstelling. Een tiental soorten gieren voeden zich met verschillende delen van karkassen in verschillende stadia van ontbinding.
Bij de laatste passage eten ze de botten. De ecologische rol van gieren is cruciaal voor het milieu. Zij zijn de kampioenen van recycling.

Zeker, het is door het tekenen, door heel nauwgezet te werken met vogels die recycleren, die de sporen van de dood doen verdwijnen, dat ik mijn re-integratie in de samenleving bereik.
Ik raakte bij toeval geïnteresseerd in gieren, ik dacht dat aaseters erg slecht waren, egoïstische, profiteurs, maar als iemand goed begiftigd is met deze fouten, kan hij zeker de naam van dit nobele dier niet dragen. .
Het idee van een passage fascineert me. Ons vermogen om te herbouwen daagt me uit. Onze omscholingsfaciliteit is fantastisch.

Wanneer de urubus hun werk hebben gedaan, wanneer ze de doorgang van het monster volledig hebben gewist, zal de grot schoon zijn en zullen de beren terug kunnen komen en hun verbeelding de vrije loop kunnen laten.

Michael Dans
Gier,

---

/ Michael Dans, afgestudeerd in de schilderkunst aan de École Supérieure des Arts Saint-Luc Li ge, vermenigvuldigt solo- en collectieve tentoonstellingen en artistieke residenties. Net zoals hij een rondtrekkend leven leidt, afwisselend wonend in Luik, Amsterdam, Helsinki, Berlijn, Antwerpen, drukt Michael Dans zich uit met technieken die zo verschillend zijn als installatie, performance, sculptuur, tekening of fotografie. Die diversiteit is ook terug te vinden in de onderwerpen die aan bod komen (dood, eenzaamheid, rottigheid, kindertijd) en de gebruikte formaten: van de tekening tot de gigantische mikado die voorbij komt het gooien van 17 edelstenen in een weiland ter gelegenheid van Kunst & Zwalm. Sinds zijn begin heeft dit eclecticisme hem in staat gesteld om aan elke vorm van categorisering te ontsnappen en met gemak door de codes van de hedendaagse kunst te surfen. Zo plaatst Michael Dans zijn voorstel telkens in een specifieke relatie met de context van de tentoonstelling (architecturaal, conceptueel, enz.) zodat het een eigen relevantie genereert. Op een subtiele en speelse manier maakt hij gebruik van de verschillende werkvoorstellen die hem worden gedaan om interventies te construeren die voortdurend uit de pas lopen en rijk zijn aan afwisselingen van situaties. Op de grens tussen objecten en attitudes creëert hij werken die boodschappen overbrengen met behulp van cynische en kritische humor tegen een achtergrond van melancholie, introspectie en erotiek.

Dorothy Duvivier