We woonden in een soort kelder met een raam op ooghoogte. Buiten het raam was er een kleine tuin. Heel klein eigenlijk. Vijf kersenbomen, wat frambozen, appelbessen en aardbeien. Voor mij was het een grote magische wereld. Ik keek er vooral 's nachts naar. Dan sliep ik met de gordijnen open omdat ik bang was voor het donker. De tuin werd begrensd door een houten hek dat vaak instortte. Ik schaamde me dat ons hek altijd instortte. Ik schaamde me dat van alle houten huizen ons huis het lelijkste was. En dat we in een kelder woonden. Mijn kinderwereld werd gesloopt om plaats te maken voor een luxueus betonnen monster. Maar het arme gammele huis staat er nog steeds, als een vlek van schaamte op de elitaire omgeving.

In I forgot tackelt Oxana Sankova de pijn van haar jeugd én het denken eraan. De plek waar ze is van weggelopen, de plek waar ze zich altijd heeft geschaamd, de plek die ze nooit aan iemand heeft laten zien: ze droomt er bijna elke nacht over. Hoewel ze haar huis altijd heeft gehaat, voelde ze zich gebroken toen alles eromheen werd vernield. De gebogen houten wereld. De kleine binnenplaatsen. De geheime hoeken en de gaten in de hekken.