Op vrijdag 13 september om 18.30 uur zal de heer Benoît Piedboeuf - voorzitter van het Centre d’Art contemporain du Luxembourg belge (Centrum voor Hedendaagse Kunst van Belgisch Luxemburg) - voor de eerste keer een toespraak houden tijdens een vernissage in de Galerie du Comble. De Galerie - die verheugd is om hem te verwelkomen - gaf hem carte blanche om zich uit te spreken over het thema van het evenement : het creëren van kunstwerken met behulp van Artificiële Intelligentie (AI).

De tentoonstelling, geopend van 14 september tot 6 oktober, is getiteld Portraits, autoportraits, autres portraits à l’ère 4.0 (Portretten, zelfportretten, andere portretten in het tijdperk 4.0).

De vragen rond de problematiek van de intrusie van ai in de kunst zijn talrijk. Maar weinig mensen stellen zich deze vragen echt. Een fundamentele vraag is of ai een middel of een doel is. Maar zelfs als het een middel is, brengt ai dan niet het artistieke werk in gevaar ? Loopt men niet het risico dat ai het artistieke werk degradeert en zijn menselijke kant doet verliezen ? Bereidt de vergrote kunstenaar niet zelf zijn eigen verdwijning voor ? Wat zou in dit geval een wereld zonder kunstenaars zijn ? Bestaat er geen gevaar om de historische band tussen menselijk bewustzijn en artistieke productie te verbreken ?

Terecht of onterecht, de Galerie du Comble heeft haar keuze gemaakt : deze van de kunstenaar in vlees en bloed.

Het onderwerp van de tentoonstelling werd gekozen op basis van de recente toepassingen van ai op het gebied van grafische kunst. Het picturale genre van het portret werd inderdaad het doelwit van de voorstanders van het transhumanisme. De visuele illustratie van de tentoonstelling eigent zich één van deze kunstmatige werken toe, maar geen ervan zal in de galerij worden opgehangen.

De Galerie heeft elf artiesten uitgenodigd. Allen werken rond de menselijke figuur, sommige in geringe mate, anderen bijna uitsluitend. Maar ze benaderen, vertegenwoordigen of gebruiken het onderwerp op sterk uiteenlopende wijze. Hun bedoelingen kunnen fundamenteel verschillen. De gecreëerde beelden bestrijken een aanzienlijk veld, van het echte portret tot een anonieme foto digitaal aangepast, via het genrestuk, het fantastische, de denkbeeldige figuur, de gerechtelijke schets, of nog het zelfportret.

Palix creëert fantasmagorische wezens en in een ander register betrapt hij meesterlijk de juridische actoren. Chris Vanderschaeghe plaatst de menselijke figuur in een vergankelijk universum, tussen uitwissen en opnieuw verschijnen. Laurent Bouckenooghe investeert in denkbeeldig realisme waarbij de techniek een overheersende rol speelt. Eric Geerdens dwingt er zich toe te zoeken naar perfectie in de tekening als eerbetoon aan de Natuur. Aurélie de Heinzelin verwerkt en vergroot de lichamen van haar vrienden in soms gewaagde composities. In het expressionistische werk van Filip Mirazovic oscilleert de menselijke figuur tussen allegorie en reminiscentie.

De zes bovengenoemde kunstenaars worden voor het eerst uitgenodigd door de Galerie, met uitzondering van Aurélie de Heinzelin, die in deelnam aan de tentoonstelling La Force de la Peinture. De vijf hieronder genoemde kunstenaars zijn al goed bekend bij het publiek dat regelmatig de Galerie du Comble bezoekt.

Christophe Avella Bagur spreekt zich sinds uit over de risico's van technologische ontsporing toen hij de serie Face fs creëerde. Precies daartegenover gesteld heeft Manuel Leonardi alleen maar oog voor de plasticiteit van het vrouwelijk lichaam dat voor hem wordt uitgekleed. Jean-Luc Curabet heeft voet aan de grond gekregen in een andere dimensie waar hij toegang toe heeft dankzij oude foto's. In het werk van Hervé Georges Ic vervult de menselijke figuur vele functies, maar de kunstenaar toont zich zeer gehecht aan het echte portret (in een opmerkelijke reeks, geïnitieerd in 1999, ziet men het individu op de rug). Whitney Orville, een jonge kunstenares aan het begin van haar carrière, doordrenkt tot slot het doek met de emoties die ze voelt tegenover de foto van een geliefde, maar ook tegenover de uitdrukking of de houding van een fictief personage, in een film of in de oude schilderkunst.

Wanneer we geconfronteerd worden met zo'n grote diversiteit, met zo'n overvloed aan rijkdom, met zo'n vruchtbare verbeeldingskracht, moeten we dan echt zoeken naar beelden die niet afkomstig zijn van de menselijke intelligentie ?