Kunstroof is van alle tijden en vindt wereldwijd plaats. Al in de Oudheid werden kunstschatten –in de nasleep van veldslagen en oorlogen– door overwinnaars meegenomen. In latere tijden was het niet anders. Ook de kolonisatie betekende een aderlating voor de veroverde volkeren. Cultuurgoed uit Amerika, Afrika, Azië en Oceanië werd brutaal vernietigd of verdween richting Europa. Als gevolg van de Napoleontische oorlogen werden kunstwerken naar Parijs versleept en kwamen in het voormalige koninklijk paleis van het Louvre terecht. Dit was meteen de geboorte van het moderne museum. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog brachten de nazi’s vanuit de bezette gebieden massaal kunst naar Duitsland om ambitieuze collecties op te zetten. Soms werden objecten en kunstvoorwerpen op slinkse wijze ontvreemd en kwamen in westerse musea terecht. Denken we maar aan de Elgin Marbles uit het Parthenon, de Steen van Rosetta en de bronzen platen uit Benin in Londen, of de buste van Nefertiti in Berlijn..
Cultuurhistoricus en antropoloog Joris Capenberghs tekende in voor het concept en de algemene coördinatie van de spraak­makende tentoonstelling ‘ExItCongoMuseum’ in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren.

Achttien jaar later doet hij dit hachelijke avontuur nog eens over. En onderweg komen we te weten in hoeverre en op welke manier we wel de­gelijk die­nen te spreken over roofkunst.