Het werk van Tanya Goel (1985, New Delhi, India) wordt gekenmerkt door een methodische aanpak waarin spontaniteit en methodisch berekende orde gelijktijdig aanwezig zijn. Haar dichte, complexe en ambitieus geschaalde werken doen denken aan de rigoureuze verkenning van abstractie en de uitvoering van een mathematisch creatieproces, spelend met de ambiguïteit die ontstaat door het delicate evenwicht tussen structuur en chaos.

Kleur is een centraal thema in het werk van Goel, die ernaar verwijst als 'licht, materiaal en oppervlak'. De kunstenares maakt haar eigen pigmenten uit verschillende materialen (glas, beton, mica, grafiet, bladeren, enz.), die meestal afkomstig zijn van sloopplaatsen in New Delhi. Zo beschrijft zij haar benadering in een reflectie over stedelijke mutaties, via een esthetiek die doet denken aan de modernistische experimenten waarmee de Belgische kunstscène nauw verbonden is, of het nu gaat om Joseph Albers voor de kleur, of Agnès Martin voor het serialisme.

Controle en intuïtie, strengheid en vrijheid, structuur en chaos ontmoeten elkaar in een creatief universum dat geheel eigen is en dat nauw verbonden is met de tegenstellingen tussen lichaam en geest, wetenschap en spiritualiteit. De selectie die dit voorjaar in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België wordt tentoongesteld, getuigt van de belangstelling van de kunstenaar voor kleur en materialiteit, zonder het stedelijke landschap te vergeten, en omvat grote doeken die dateren van tot vandaag, evenals een twintigtal aquarellen uit de reeks 'Botanische studies', die tijdens de periode van opsluiting zijn ontstaan.