Van 1 tot ebruari organiseert Blegny-Mine de tentoonstelling Een korte geschiedenis van de immigratie in België, gemaakt door het Regionaal Centrum voor de Integratie van Vreemdelingen in Luik (Cripel) op basis van de museumbrochure. mijn naam geschreven door Marco Matiniello en Andrea Rea. Het volgt twee eeuwen migratie, vanaf het ontstaan van België als onafhankelijke staat tot vandaag, via tekst en beeld.

Mijnbouw en steenkoolwinning zijn sterk verbonden met deze geschiedenis, vooral in de eeuw. Al vóór 1940 kende het koninkrijk een tekort aan arbeidskrachten in de mijnen als gevolg van een terugtrekking van de Belgen uit het mijnbouwberoep, terwijl steenkool de motor was van de Belgische economie, gedomineerd door de industrie. Dit fenomeen wordt geaccentueerd na het einde van de Tweede Wereldoorlog, wanneer de economische heropleving de heropstart van de steenkoolindustrie noodzakelijk maakt. De sluiting van de grenzen in Oost-Europa, een regio die voor de oorlog een interessant reservoir van migranten vormde, zette de Belgische autoriteiten ertoe aan om in 1946 een eerste immigratieverdrag met Italië te ondertekenen. 1956, toen Italië zich bewust werd van het lot dat voorbehouden was aan zijn expats en besloot zijn migratiebeleid naar België op te schorten. Ons land wendde zich vervolgens tot Spanje (1956), vervolgens tot Griekenland (1957) alvorens toe te treden tot Marokko en Turkije (1964), Tunesië (1969), Algerije (1970), Joegoslavië (1970) en Portugal (1978). De data van de overeenkomsten betekenen echter niet dat de aanwezigheid van onderdanen van deze verschillende naties nul is vóór hun ondertekening. Deze overeenkomsten formaliseren vaak reeds bestaande situaties.

In de kolenmijn van Argenteau (Blegny-Mine) vinden we tussen de mijnwerkers die in de kolenmijn werkten immigranten van Italiaanse, Turkse, Hongaarse, Marokkaanse, Nederlandse, Griekse, Spaanse, Poolse, Tsjechische, Portugese en Duitse afkomst. opgedragen aan hen op de site, naast het timmerwerk.