Guy Timmerman behoort tot de weinige beeldhouwers die erin geslaagd zijn om een brug te slaan tussen traditie en vernieuwing, tussen de klassieke Figuratie en het zich bevrijden van een academische benadering van bijvoorbeeld het element menselijk lichaam.
Na de aanvankelijke verrassing omwille van zijn beeldtaal die traditionele normen overschrijdt, treedt verwondering en bewondering op in het oog en tevens in de geest van de kijker.
Het ruimtelijk oeuvre van Guy Timmerman, dat omwille van zijn vormelijk uitgepuurd zijn op het eerste zicht wellicht ietwat bevreemdend overkomt, mag als een toonbeeld gelden voor wie in wat hij ziet op zoek gaat naar een tweede werkelijkheid; naar datgene wat achter het zichtbare leeft en in feite of in ruime mate toch de uiterlijke vorm bepaalt.
Guy Timmerman heeft de moeilijke en delicate taak op zich geladen driedimensionaliteit te verlenen aan een gedachte, aan een abstractie-in de geestelijke zin van het woord dan- en alles te weren dat de diepgang van dit geestelijke proces zou kunnen schaden of de uitstraling ervan zou kunnen verminderen.
De beeldtaal van Guy Timmerman is poëtisch en aangrijpend; zij getuigt van een soort verbeelding die frappeert en niet eerder was gezien, die verbaast en meteen ook verleidt, die beroert en zich slechts langzaam prijsgeeft.