Tania Van der Sanden is bijzonder openhartig en genereus in haar eerste onewomanshow. Met het grootste gemak en de vakkundigheid die haar eigen is, laat ze een waaier van personages op het publiek los. En eindigt ze bij zichzelf. Met een lach en een traan.



Als iemand aan mij vraagt: ‘Hoe is het ?’ Dan zeg ik altijd ‘goed’, ook al is ‘t niet goed. Want als ik zeg: ‘’t Is niet goed’, dan krijg ik natuurlijk de vraag: ‘Oei, wat is er dan ?’ En dan moet ge dat allemaal gaan uitleggen. En dat wil ik die ander niet aandoen.

Toch is actrice Tania Van der Sanden bijzonder openhartig en genereus in haar eerste onewomanshow, geproduceerd door Theater Malpertuis, waar ze kind aan huis is. Met het grootste gemak en de vakkundigheid die haar eigen is, laat ze een waaier van personages op het publiek los: Guillaume van de toneelschool, moeder Liliane van Deurne, nonkel Warre en tante Lida, zuster Fredeswinde van het Sint-Servaescollege van Schoten en last but not least: Tania zelf. Maar jezelf… ben je dat alleen maar ? Of kun je dat ook spelen ? Naarmate Tania Van der Sanden in de voorstelling dichter bij zichzelf komt, wordt ook de traan onder de lach voelbaar.