Pierre Wuyts (mottige Pier voor de vrienden) was een zeeman wiens schip met man en muis verging. Hij liet een weduwe achter (Moe Stans) met een hoop kinderen. Stans bracht er welgeteld negen ter wereld en moest noodgedwongen haar plan trekken.
Hoe de kindjes zijn opgegroeid kan men in het stuk vaststellen. Jos, de oudste, heeft een erg opvliegend karakter en doet steeds wat hij belooft: een pak rammel is een pak rammel. Swa, een andere zoon, zorgt voor de vrolijke noot in huis, maar vloekt al bijna zoveel als zijn grote broer. Dochter Trees is erg naïef en ziet in de jongens geen kwaad. Dit zou haar weleens zuur kunnen opbreken. Amedee, de buurman, is een oude duivenmelker die te pas en te onpas over de vloer komt en eigenlijk stiekem een oogje heeft op Moe Stans. Of de liefde wederkerig is blijft nog maar de vraag. En dan is er de zuster van Stans, Tant Gertrude, een tang van een wijf, die getrouwd is met Jean-Pierre De Lacre en eigenlijk de eigenaar is van het pand dat Moe met haar kroost betrekt. Het huis zal worden verkocht, zodat Stans op straat zal staan. Een volksstuk met pit.