Hoe je er achter kan komen hoe (meestal onbewuste) trauma's in je lichaam opgeslagen zijn en wat er kan veranderen als je je daar bewust van wordt.

Voordat we in gaan op hoe we trauma’s kunnen helen, moeten we eerst onderscheid maken tussen de diverse vormen van trauma’s.

Je kunt in het hier en nu last hebben van trauma’s ten gevolge van een enkel feit, bijvoorbeeld een auto-ongeluk of een verkrachting. Dit noemen we een shocktrauma oftewel trauma type I.

Echter veel meer voorkomend zijn die trauma’s die het gevolg zijn van zich herhalende omstandigheden. We noemen dit trauma type Ii. Te denken valt hierbij aan het steeds te horen krijgen dat je niet oké bent in de veilige ruimte van de opvoeding, dat je dom bent, of het steeds gepest worden in school etc. Dit zijn trauma’s waarbij een sterke innerlijke overtuiging aanwezig is, een overtuiging die niet zo maar losgelaten kan worden. Een andere vorm is een slechte hechting, een niet veilige thuisbasis waarin je bent opgegroeid. Ook hier zal je steeds de negatieve prikkel en de daarbij behorende waakzaamheid kunnen ervaren, die je mee zal nemen in de rest van je leven. Rust in jezelf is dan ver te zoeken.

Als we het met mensen hebben over hun trauma’s, dan zijn de mensen met trauma type I zich er vaak redelijk van bewust wat er allemaal gebeurd is. Soms is men delen kwijt (dissociatie), maar over het algemeen weet men wel wat er aan de hand is geweest. Het is dan de taak van de therapeut om die ontbrekende delen samen met de client te zoeken, waardoor het trauma verwerkt kan worden. Hiervoor zullen zaken als: welke herinnering heeft men, welke emotie zat er bij, welke zintuigelijke gewaarwordingen heeft men gehad, waar voelt men het in het lichaam en welke bewegingen horen erbij aan bod mogen komen.

Bij het type ii trauma ligt het allemaal iets anders. Veel mensen zijn zaken zo “gewoon” dat ze het niet als een onderdeel van het trauma ervaren. En vaak hebben we die herinnering niet. Denk maar eens aan een geboortetrauma of het traumatisch losgerukt worden van je mama als zeer klein kind. Wie weet nog hoe hij/zij geboren is, de herinnering zit in ons brein, de reactie op die herinnering zit ook in ons brein, maar de bijbehorende woorden niet. Wat we weten hebben we van anderen gehoord, maar hebben er zelf geen beeld bij.

Binnen het helen van een trauma type ii is het verhaal, dus hoe het ontstaan is, dan ook niet zo relevant. De manier waarop we fysiologisch op een trauma reageren, of liever, in welke overlevingsmodus ons lijf is gaan zitten als reactie op het trauma, dat is van belang. Want het verhaal is al lang geleden gestopt, echter de fysiologische reactie, daar hebben we op de dag van vandaag last van. Bij elke prikkel die maar enigszins lijkt op het oorspronkelijke trauma zal ons zenuwstelsel reageren alsof het in het hier en nu dat trauma ervaart.

In de workshop traumaheling gaan we ons richten op dat type ii trauma. We gaan door middel van bewegingen, creatieve therapie, meditatie, lichaamswerk en een stukje theoretische uitleg er achter zien te komen, welke elementen van die heling wij in onszelf missen en wat er gebeurt als we die koppeling wel weer maken.