Een kleiner hartje hadden ze in zo’n groot lijf niet kunnen steken. Sterk als een paard, koppig als een ezel, maar zo kwetsbaar als een pasgeboren vogeltje. Jonge, jonge, het is genoeg dat er toevallig een
kleine eens lief naar hem lacht, of hij wordt helemaal week. En als hij week wordt, is dat schonkige, hoekige lichaam nog minder in toom te houden dan anders: schokken van het lachen (om van binnen niet te wenen). Duizend woorden om alle hoeken en gaten te dichten. Veel te veel. Watervallen
vol verhalen, en allemaal echt gebeurd ! En overdrijven. .. en met spek schieten. .. en liegen. .. en plan trekken. .. En toch zo waarachtig zijn als geen ander: zoon.

regie Ineke Nijssen met Raf Walschaerts muziek Gwen Cresens (bandoneon en accordeon) en Ben Faes (contrabas) licht en geluid Koen Bellens decor Kris Van Oudenhove © Caroline Vincart