Yves Beaumont (°Oostende, 1970) behoort tot een generatie ’stille schilders’. Zijn beeldtaal is duidelijk verwant aan de klassieke landschapsschilderkunst, maar toont een hedendaagse vertaling ervan. Het ademt ingetogenheid en verstilling. Vertrekkend van de zichtbare werkelijkheid, een landschappelijk element, reduceert hij, schildert hij weg, tot de poëzie van het schilderen an sich overblijft. Beelden met een stille kracht ontstaan, die soms een hele tijd later bij de toeschouwer naar binnen dringen.

In zijn werk komt op tactiele wijze het zintuiglijk, gevoelig waarnemen zeer aan de orde: de vormgeving is er één van vermoedens, het koloriet is ingehouden en bedachtzaam aangebracht in een poging de werkelijkheid, “zijn” werkelijkheid, te overstijgen.