In de categorie van beste regisseur werd dit jaar geen enkele vrouw genomineerd.
Had die nominatie anders verdiend: Charlotte Wells, een debuterende Schotse regisseuse die met Aftersun een wondermooie en diep melancholische film heeft gemaakt over een jongedame, Sophie, die terugblikt op de lang vervlogen tijd toen ze samen met haar vader op vakantie ging in Turkije.

De wisselwerking tussen de 11-jarige Sophie en haar vader (Paul Mescal, nóg zo’n groot talent) is prachtig om te zien, al laten zijn stemmingswisselingen ook wel vermoeden dat er iets weegt op hem. Ondertussen zorgen de mooie liedjes (Blur !) en de beelden van de door het zwerk zeilende paragliders voor een merkwaardig dromerig effect.
Uit de zacht meanderende beeldenstroom groeit uiteindelijk een hartbrekend besef: dat dat kleine meisje haar vader na die vakantie nooit meer levend heeft gezien.