Silent Witness

Stilte is geen afwezigheid. Ze nestelt zich in oppervlakken, in gebaren, in de blijvende cadans van materialen. Silent Witness brengt elf kunstenaars samen die onderzoeken hoe stilte betekenis draagt — niet door woorden, maar door aanwezigheid.

De tentoonstelling opent met het krachtige drieluik van Bis Vika (1997, Rusland), Pim Palsgraaf (1979, Nederland) en Heidi Leman (1964, België). Vika’s gelaagde, tactiele schilderijen behandelen het oppervlak als een gevoelig membraan waarin denken en aanraking samenkomen. Palsgraaf introduceert een ruimer, architecturaal register: stedelijke fragmenten die tussen spanning en verstilling hangen. Leman vervolledigt deze opening met haar nieuwe werk op zink — schilderingen van verlaten huizen, erosie en stedelijk verval, waarin het zink zelf de tijd draagt. Samen vormen ze een eerste hoofdstuk waarin stilte materieel wordt: voelbaar, gelaagd, aanwezig.

Het tweede paviljoen richt zich op het dromerige en het psychologische. Sofia Ruiz (1982, Costa Rica), Natia Sapanadze (1999, Georgië), José Luis Carranza (1981, Peru) en Ai Natori (Japan ) tonen figuren die zweven tussen aanwezigheid en verdwijning, tussen herinnering en schaduw. Binnen deze zacht verschuivende atmosfeer brengt Guillermo Lorca een verhoogde emotionele intensiteit: scènes waar schoonheid onbehagen ontmoet en onschuld gevaar kruist. Andreas Senoner (1982, Italië) voegt een spirituele dimensie toe met zijn fijn gesculpteerde houten beelden, vaak versierd met veren of organische elementen – reminiscenties aan archeologische relieken uit een mythische tijd. Hier wordt stilte een innerlijk landschap: intiem, breekbaar en ongrijpbaar.

Het derde paviljoen vormt de architecturale en materiële kern van de tentoonstelling. Hier komen Marc Janssens (1969, België), Pim Palsgraaf, Cliff Warner (1961, Engeland), Milan Jespers (1992, België) en Heidi Leman samen. Janssens’ ingetogen figuren houden de blik naar binnen gericht. Palsgraaf en Leman verkennen elk op hun manier de huid van de stad — in ruïnes, zink, hout, fragmenten en sporen. Warner brengt een heldere, reflectieve minimaliteit, terwijl Jespers’ geometrische gevoeligheid ruimte en stilte een fysiek ritme geeft. Samen vormen zij een sculpturale topografie waarin architectuur, lichaam en leegte elkaar ontmoeten.

Silent Witness ontvouwt zich als een beweging tussen droom en materie, tussen lichaam en structuur. In elk werk is stilte geen leegte, maar een vorm van aandacht — een plek waar zien verandert in luisteren, en waar wat blijft, spreekt.