In 45% van de gezinnen bieden ouders geen veilige haven voor hun (kleine) kinderen. Als kind ga je je dan aanpassen en als volwassene kom je jezelf tegen als je een partner vindt.

Verlatingsangst, bindingsangst, hechtingsangst, aantrekken en afstoten, jaloezie, niet voelen, claimen, emotioneel zijn, minderwaardigheidsgevoelens, minimaliseren zijn zo maar wat woorden die aangeven wat het gevolg kan zijn op volwassen leeftijd. En daar we geen woorden hadden in die jonge kinderjaren, waar de oorsprong van deze problematieken kunnen liggen, zullen we het ook niet met woorden (praattherapieën) kunnen oplossen. In de praktijk zien we dan ook vaak dat de mensen uit elkaar gaan. Hierdoor gaan ze voelen en is er een keuze: ervaren wat er gebeurt en er van leren, of de volgende relatie aangaan en hetzelfde liedje opnieuw gaan zingen.

Onder al deze ellende zit angst, angsten die in de zeer jonge kinderjaren kunnen zijn ontstaan. De hechting aan en het vertrouwen in de ouders is niet goed gegaan en daarmee ontstaan er overtuigingen bij de jonge kinderen, die ze vasthouden in hun verdere leven. Je zou kunnen zeggen dat de fundering onder hun leven niet geheel stevig en stabiel is geworden. En als je gaat bouwen op een onstabiele fundering, dreigt het bouwwerk om te vallen. Om dit weer te voorkomen, pas je je aan en heb je strategieën om jouw bouwwerk staande te houden nodig. Te denken valt dan aan “niet voelen”, “wantrouwen”, “ontkennen van behoeftes”, “verharden”, etc. Dit alles kost erg veel energie en heeft maar één doel: overleven.