alles en degenen die vallen

De carrière van Christine Henkart is ongebruikelijk in die zin dat ze heen en weer beweegt tussen twee polen: de beeldende kunst en de kunst van de spraak. De poging is porositeit te vinden in een onzichtbare grens die deze twee disciplines scheidt.
De zoektocht is om het spoor van een woord waarneembaar te maken dat opduikt of begraven wordt door tijd, ruimte en stilte
De verkenning is dus vergelijkbaar met die van een archeoloog van het onzichtbare en het onuitsprekelijke
Het proces geeft voorrang aan het ongeval en de daaruit voortvloeiende gevolgen: vallen, uitglijden, draaien, barsten, huilen, gapen, wonden, verlies, wanorde, duizeligheid, verdwijning, palimpsest;
Opening: vrijdag 12 april, 19.00 uur Tram(e)

OPMERKINGEN over het proces:

Het werk is hoofdzakelijk gemaakt met oliepastels, houtskool, walnootschillen, olie en acryl op composietdragers (canvaskarton, krantenpapier) en probeert een onzichtbare realiteit te onthullen door gebruik te maken van iconoclastische technieken van een legering die als onverenigbaar wordt beschouwd. vet, olie en water, ondoorzichtig en transparant.

Laat verloren details herleven, maak grenzen vloeibaar, leg energie vast, verleng de beweging, breng het buiten de camera, de onscherpte, het onuitgesprokene en het onwaarschijnlijke naar voren.

Verlicht alles met een sfeer die het oog desoriënteert, de geest wakker schudt en bepaalde zekerheden ondermijnt.

Nadat je een beeld uit het hart van de werkelijkheid hebt gesneden, laat je het inwerken. Wrijf het met anderen om het van zijn betekenis te zuiveren.

Laat het bewegen in ruimte en tijd om het spoor dat het produceert zichtbaar te maken in de verbeelding.

Dit proces heeft tot doel de creatieve kracht ervan terug te brengen naar de werkelijkheid.

Hier en daar verschijnen karakters, tekens, contouren, silhouetten als het spoor van een zwevend woord, alsof het plastische gebaar en het geschreven woord de neiging hadden samen te komen.

/ EXTERN LOOK:

Het werk van Christine Henkart, voornamelijk geproduceerd in pastel, houtskool, inkt en walnootschillen, wekt (en ontwaakt) onze visie omdat het over geschiedenis spreekt.

Sommige werken lijken rechtstreeks uit oude steden te komen, terwijl andere een toekomst vertegenwoordigen die wordt bevolkt door allegorische tekens die dicht bij een ingelijste abstractie staan die in opstand komt met enkele harde, scherpe en bevrijdende lijnen.

De kunstenaar reist in tijd en ruimte, in plasticiteit en schrijven, in gewelddadige impulsen en tranen.

Het neemt ons mee naar een universum waar kleuren en niet-kleuren, frames en niet-frames met elkaar botsen.

Het is van gisteren, het is al van morgen, dat wil zeggen als het van vandaag is.

Raymond Delvax.