Kijk naar een ets van een gezicht door Frank Auerbach, hoe ze uiteenvalt in krassen, stokjes en strepen: een Mikadospel waarin de persoonlijkheid van de geportretteerde genadeloos wordt blootgelegd.

Expressief is ook het grote, rode canvas van Andrew Litten: in het midden een miezerig jongetje gepropt op een kromme stoel. Hij klampt een helikoptertje vast als een knuffel die hem moet recht houden.

Radicaal is het werk van George Grosz zowel qua vorm, met figuurtjes geschetst in vlijmscherpe lijntjes, als qua inhoud door een even scherpe commentaar op de maatschappij tussen en tijdens de twee wereldoorlogen. Eenzelfde onverbloemde commentaar valt af te lezen uit de doeken en etsen van Kate McCrickard die de decadente onderbuik van Parijs vandaag verbeeldt.

Er is de onderschatte Godfried Vervisch (1930 – ) die opgroeide in het kleinburgerlijke Ieper en het luid uitschreeuwt in een eigenzinnig oeuvre vol zelf kwellende introspectie. Twee zelden geziene top werken op papier getuigen van zijn expressieve slagkracht.

In de voormalige Leroy brouwerij aan de Douvieweg te Watou toont Frances Blane een wild geborsteld abstracte drieluik. Het is een eye catcher die passend wordt begeleid door de huidachtige organische vormen die Frauke Wilken er neerpoot.