Ik heb jarenlang hard gewerkt, meedogenloos. Elke keer maakte ik me geen zorgen over mijn pijn. Maar die dag verliet ik mijn rivier met een besliste stap. Het weer eiste zijn tol van mijn dunne kleren. De nachten vulden mijn dromen met spottende buren. In dunne karkassen, mijn vingers ondergedompeld op zoek naar substanties met twijfelachtige smaken, waardoor mijn kille ingewanden kleurrijke m lodies zongen. Deze paar uur zwerven hebben in mijn geloof gegraven, de fundamenten van mijn vastberadenheid. Het centrum van de waanzin van de wereld zal me goed moeten verwelkomen, als de zichtbare kleuren van mijn beloofde roem opdrogen op het hoornvlies van mijn ogen, opgedroogd met lancoli.
Gewiegd in paarse melodieën, lichtgevende paarse ritmes en de liedjes van zijn eigen zongebleekte katoen, zocht ik je overal. Ik kleurde de wind, de regen en je tranen om ze in robijnen te veranderen. Je gelach, op het vinyl zijn voor eeuwig groeven getekend. Het aasvlees heeft mijn onvolgroeide lichaam nooit echt verlaten. Ze bleef mijn waanzin, mijn vreugde, mijn verlangens, mijn motor overprikkeld voeden. Mijn leven brak snelheidsrecords, ik ging naar de finish en ik werd ons.
Laten we samen baden onder de Moloka-regen, waarvan geen dubbel lichaam weerklinkt in een wervelwind van als prinsen gezeepte moleculen.