Banks Violette

Van februari tot mei 2024 neemt Banks Violette (Ithaca (VS), 1973) de volledige ruimte van het Bps22 over ter gelegenheid van een grote tentoonstelling die geluidsinstallaties en tekeningen samenbrengt. De door de kunstenaar gemaakte werken putten uit de donkere zones van de Amerikaanse maatschappij en de subcultuur van de heavy metal via een spel van herhaling, verplaatsing en hedendaagse echo's. De tentoonstelling verkent een reeks dichotomieën zoals geluid en stilte, aanwezigheid en afwezigheid, gotiek en minimalisme, die met elkaar botsen op het altaar van de hedendaagse cultuur. Violette schetst op een bepaalde manier een beeld van het fenomeen van het exces via installaties die een spiegel worden van maatschappelijke angst. Dit fenomeen krijgt met name gestalte in de jongerencultuur.

De kunstenaar bestudeert geweld op een conceptuele en beeldhouwkundige manier. In plaats van een objectieve weergave van de feiten wordt er veeleer een beeldvorming opgeroepen die inherent deel uitmaakt van hedendaagse culturen en subculturen. Op deze manier probeert hij de drijfveren ervan te beschrijven. Zijn werken komen vaak over als de uitdrukking van een sociale kritiek die op een esthetische manier geformuleerd wordt, zowel in de vorm van geluidsinstallaties als in "geluidsschilderijen." De kunstenaar stelt expliciet de vraag naar het verband tussen het "idee" en de "materiële uitdrukking," tussen "black metal" en "imago." Hij eigent zich de iconografie van dit muzikale genre toe, maakt gebruik van het esthetische potentieel ervan en geeft er een nieuwe lezing van via een verplaatsing van het onderwerp en een verandering in toestand. Hij gebruikt black metal als een "conceptuele materie," een hulpmiddel, een katalysator van invloeden. Hij probeert dit op een plastische manier om te zetten door nieuwe esthetische ervaringen te creëren.

Banks Violette is afkomstig uit een streek die lang haar welvaart te danken had aan het ontginnen van zout. Hij speelt met de kleur wit, getuige van de achteruitgang van de zoutindustrie in de jaren '70. Het constante contrast tussen wit en zwart dat de kunstenaar aanwendt, krijgt een speciale echo in Charleroi. Steenkool, symbool van een bloeiend verleden, roept net zoals zout de crisis op als gevolg van de opeenvolgende sluitingen in de mijnindustrie.