Voor deze nieuwe tentoonstelling gebruikt Benjamin Installé een ambitieus schilderwerk dat de hele ruimte van de Galerie van de Botanique in beslag neemt. Het hoofdwerk van de tentoonstelling bevindt zich op de snijlijn tussen een groot historisch doek, een theaterdecor en een architecturale kroonlijst. Het stelt een achtergelaten ruimte voor, bezaaid met objecten die duidelijk door hun eigenaars in de steek zijn gelaten in afwachting van een hypothetische terugkeer. De afwezige bewoners van het schilderij zijn waarschijnlijk kunstwerkers, maar kunnen net zo goed bouwvakkers, koeriers of daklozen zijn. Ze verlieten de werf aan het eind van hun werkdag, ofwel komen we net na het feest aan en is iedereen vertrokken om zijn kater te verzorgen.
Door het gebruik van schilderijen, tekeningen en installaties, door beelden op een schaal van 1:1 te associëren, stelt de tentoonstelling de status van het schilderij vandaag de dag als ideologisch weergavemiddel ter discussie. Het onderwerp heeft de compositie verlaten, hoe zit het met zijn sociale zichtbaarheid in de werkelijkheid, buiten het schilderij ? Hebben we te maken met een allegorisch beeld dat de toestand van de huidige cultuurwereld uitdrukt, of met een realistische weergave van het dagelijks leven van het museum, gebaseerd op de ervaring van de kunstenaar ?
In een tijd waarin het object "schilderij" het archetypische medium blijft dat op kunstmarkten wordt verhandeld, neemt Benjamin Installé de strategieën van de Mexicaanse muralistische beweging (monumentaliteit, schematische weergave) over, als reactie op dit fenomeen. Hij is ook geïnspireerd door weergavetechnieken uit het Brechtiaanse theater (afschaffing van de vierde muur, distancing) en het Freudiaanse concept van verontrustende vreemdheid.