“SIGNES In-Signifiants ?”

Ofwel een kunstliefhebber, houdt hij onder andere van de lijnen op papier van Dotremont of Alenchinsly. Hij houdt er van, wordt er door aangetrokken omdat hij zelf altijd lijnen gespeeld… Eveneens gefascineerd door Chinees handschrift, dat het zichtbare vermogen heeft te tekenen wat het wil uitdrukken en tezelfdertijd een elegante beweeglijkheid tentoon spreidt in de penseelstreek.

Zijn het geen voetstappen en sporen die de mensheid in beweging hebben gezet ? De filosofen (Jacques Derrida, Max Loreau – deze laatste een goede bekende van de twee hierboven genoemde kunstenaars) lieten dit zien, vóór elke vorm van taal, of cultuur, op weg naar onze geboorte, waarvan de voor ons fascinerende wanden van de grotten Lascaux getuigen.

Zoals iedere kunstenaar die in kunst een vernieuwing zoekt, gaat Philip Wittmann aan de slag op zijn beurt, onafhankelijk van degenen die hem in eerst tijd hadden aangesproken. Hij hoedt zich voor de illusies van een ongecontroleerde spontaneïteit, een waarschuwing die misschien voortkomt uit zijn professionele activiteit: hij is een ondernemer. Maar verzaakt daarom niet aan de vrijheid van het traceren…Wat te doen ?

Altijd op papier trekt Wittmann lijnen met het penseel alsof het een pen is om alfabetisch te schrijven, zegt hij. Hij doopt het penseel in meestal zwarte, maar ook gekleurde Oost-Indische inkt, of kleur op basis van walnoten.

Parallel met zijn eerste probeersels, willekeurig maar eveneens als gevolg van eerdere fascinaties ziet hij, na een periode van aftasten, duidelijke terugkerende tekens.
Hij plaats ze in regelmatige vakken die op een tabel van Mendeleïev lijken, maar waarvan hij opmerkt dat ze als een alfabet vormen. Van deze maakt hij geen woorden of zinnen die een te duidelijke betekenis zouden hebben, maar heeft het verlangen raadselachtige tekens voor te leggen, open aan de fantasie van de kijker.

Verschijnen dus “teken-schilderijen”, ontsproten uit een spel zowel gestructureerd als arbitrair van denkbeeldige combinaties, een wirwar van tekeningen zowel vrolijk als onderzoekend en waarvan de titels zoals “La jouïssance face à la décision” vertaald “Het genot tegenover de beslissing” speelse verwarring veroorzaken.

Ziehier de Signes Insignifiants van Philip Wittmann: ze doen beroep op onze vrije ontcijfering, voor ons esthetisch genoegen.