Simpel en gewoon:
iemand komt op,
Jan De Smet in dit geval,
en zingt een lieke,
we kennen het,
zo hadden we dat lieke nog nooit gehoord.
en dan vertelt hij iets over da lieke,
en het doet hem denken aan een ander lieke...
en direct hangt ge aan z’n lippen,
hij doet iets dat weinigen kunnen:
hij tovert,
hij schildert levendig de ene anekdote na de andere
(zonder verf hè, met woorden),
hij schetst de ene levenswijsheid na de andere,
(de één natuurlijk al wat zwaarder of lichter
of serieuzer of onnozeler dan de andere…)
wij zijn curieus, we willen nog van alles weten,
over liekes zingen, over optreden met maten,
over hemzelf,
méér…méér…méér…
en al die simpele (alhoewel 'simpel’?) schone liekes,
veel, schoon, plezant, triestig, exotisch, bekend en onbekend.
het vliegt voorbij,
we vliegen van ontroering naar lachen en terug.
verbazing ook, om al die liekes,
al die muziekskes.
een hele avond lang, en nog te kort :-)
en dan kunnen we ook nog liekes aanvragen, verzoeknummertjes,
bloemeke.
Wat een avond !
Dixit Warre Borgmans