Wij presenteren u met genoegen New Perspectives from the Past, een solotentoon- stelling van de Belgische kunstenaar Stefan Peters bij Verduyn. De tentoonstelling omvat een reeks olie- en acrylverfschilderijen op paneel, waarbij de kunstenaar het atmosferische perspectief verkent in relatie tot de vlakheid van een effen kleuren- gradiënt als abstract motief, het gebruik van Sprezzatura in een berekende omgeving, en de zoektocht naar nieuwe inzichten in een van de meest ogenschijnlijke verouderde genres van de schilderkunst; het landschap.
Aan het einde van de vijftiende eeuw zou een schilder uit de Zuidelijke Nederlanden genaamd Joachim Patenir een blijvende impact hebben op de schilderkunst met zijn innovatieve kleurenschema om diepte en perspectief te creëren aan de hand van kleur. Een kleurenovergang die trefzeker glijdt van onder naar boven; van donker naar licht, chromatisch naar bleek, en van groenbruin naar blauw, waardoor er een enorm gevoel diepte en afstand ontstaat. Destijds was schilderen immers een venster op de wereld—dixit Giorgio Vasari. Het atmosferische perspectief van Stefan Peters is echter niet noodzakelijk bedoeld als venster, of zelfs als landschapschilderkunst. Zijn kleurgradaties en landschappen lijken dichter te staan bij Pieter Vermeersch of Peter Gronquist dan bij de eerdergenoemde Joachim Patenir. In de eerste plaats zijn ze een natuurlijk resultaat van een jarenlange picturale queeste naar de mogelijkheden en relevantie van de formele aspecten van de schilderkunst—een eeuwenoud medium als beeldtechnologie in een hedendaags tijdperk. En welk genre zou deze ambiguïteit beter kunnen ondersteunen dan het landschap?
Peters creëert een subtiel anachronisme tussen zijn medium, het genre land- schapsschilderkunst, en de manier waarop hij schildert. Op zijn zorgvuldig afgewerkte panelen plaatst hij het berekende karakter en de vlakheid van zijn kleurovergangen tegenover de virtuoze transparante penseelstreken die het landschap afbeelden. Deze manier van schilderen komt voort uit de schilderkunstige idealen van de oude meesters

uit de renaissance en barok—de zogenaamde Sprezzatura; een berekende nonchalance, schijnbaar moeiteloos schilderen dankzij een spontane en nauwkeurige penseelvoering. Er ontstaat een dubbelzinnige spanning in de gesuggereerde diepte door de steeds kleiner wordende penseelvoering—grote penseelstreken op de voorgrond die hoger in het beeldvlak verkleinen tot ze verdwijnen in de verte—de historische traditie van diepte met behulp van het kleurperspectief, en de pure afwijzing van deze diepte door de onversneden vlakheid van zijn kleurengradiënt. Deze spanning verwart onze waarneming. Een haast iconoclastische daad waarbij de historische conventies van observeren en afbeelden worden verstoord. Vaak benadrukt de Belgische kunstenaar deze discrepantie in diepte aan de hand van een tweeluik, waarbij zijn Sprezzatura- landschap wordt geflankeerd door een uitermate vlakke kleurenovergang—een open venster op de wereld, naast een gesloten venster.
Men kan stellen dat Stefan Peters het genre van de landschapsschilderkunst nieuw leven inblaast. Zo treedt hij in de voetsporen van enkele illustere namen zoals David Hockney, Gerhard Richter, Anselm Kiefer, en Peter Doig. Echter, zijn landschappen komen niet voort uit een nostalgisch verlangen. Ze kennen namelijk een dieperlig- gende oorsprong. Peters confronteert ons met het Sublieme wanneer we over zijn landschappen heen kijken, zoals Caspar David Friedrich’s Der Wanderer über dem Nebelmeer deed twee eeuwen terug in de tijd. Er is echter geen teken van een wande- laar. Er is, in feite, nergens teken van. Er is louter leegte in een dubbelzinnig landschap, dat tegelijkertijd zijn illusie en ontstentenis bekent. Hiermee kaart Peters onze vaak problematische, destructieve en kunstmatige relatie aan met de wereld waarin we leven. Of hoe een genre uit het verleden ons nieuwe perspectieven kan bieden voor het heden.
Verduyn verwelkomt u graag van ei tot en met li, , op zaterdag en zondag van 14:00 tot 18:00 of op afspraak.