D beurt(en)

Kunst krijgt pas betekenis door haar relatie tot de wereld. Het kan een gezichtspunt, verdwijnpunt of eindpunt zijn, het belangrijkste is dat één punt alles is. Maar het oog van de landmeter moet beter beoordelen dan de anderen. Er is er een die al vijftig jaar de verdienste heeft vakbonden in een hokje te stoppen. Pierre Courtois houdt van de natuur, mijlpalen, bezienswaardigheden, poederlijnen en naaien. Dus hoe kon hij negeren dat de schoonheid vooral over de afwijking gaat? Zag Lautr niet de gratie in de toevallige ontmoetingen tussen paraplu's en naaimachines? Courtois weet het maar al te goed, hij die gezond verstand gebruikt voor werken die liefde zonder maat hebben.
Zie deze consoles aan de muren, ze zijn biljartgroen en doen denken aan hypothetische baangames. En dit is waar het gezond verstand zijn plaats inneemt. De muur wordt de broedplaats voor nieuwe ruimtelijke ontwerpen. Deze dromerige kleine architecturen spelen op voorbeelden. Gemaakt van hout en glas, vizieren, stippen, pinnulen of pianoverbindingen, ze houden van scherpe hoeken, wat het kompas trekt of de lijn begrenst. Het is geen toeval dat Pierre Courtois zoveel aanbidding wijdt aan de mysteries van de doos. Hij weet waar ze over droomt, verbergt, transformeert of bezingt. Kortom, waar het om draait. Er is iets in Courtoiss kaders om te filosoferen over de articulatie van dingen en het traject van betekenis. Wat betreft de werken die couture oproepen, ze gehoorzamen het credo dat gerechtigheid alle bochten ziet duwen. Leuke uitnodiging om de raaklijn te nemen!

Olivier Duquenne