Toen Willem de Wolf als docent aan Kask Gent de klas binnenstapte, dacht hij even zichzelf te zien 35 jaar geleden. In Louis Janssens herkende hij dezelfde gretigheid en ambitie, dezelfde in bravoure verpakte onzekerheid. Zelfs die hele slungelachtige gestalte met suggestieve haarlok die nonchalant over het voorhoofd hing, was bijna Willem.
Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelatenheid verpakte onzekerheid.
Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet?

Een voorstelling als een grote open vlakte waarin Willem terugblikt en vooruitkijkt en Louis vooruitblikt en terugkijkt. En ergens in dit kluwen van blikrichtingen kijken ze elkaar op een gegeven moment natuurlijk aan. De Koe werd De Hoe met een topvoorstelling !