Twee broers wagen zich op het strijdveld van het salon. Vanachter hun kamerjas praten ze de stilte vol. Bloedverwanten, vastgeklonken in een ratelende folie à deux. En het kan natuurlijk niet anders dan dat de humor ontsnapt door kieren en gaten.

Ze kunnen niet meer tegenpolen zijn dan ze zijn: ratio en romantiek, pragmatisme en heldendom, filosofie en slapstick. Wat ze alvast wel gemeen hebben, zijn hun nierstenen. En een vrouw, die hen heeft achtergelaten, aan elkaar overgeleverd. En dan geven tere stukjes mens zich haast onmerkbaar bloot.

Het is niet omdat het leven als dusdanig zinloos is en hoofdzakelijk uit lijden bestaat, dat het verboden zou zijn om het zo goed mogelijk door te brengen (Schopenhauer). Toch ?

Een hilarische en diepmenselijke commentaar op de filosofie,
het theater en het leven.