Catchy nineties geweld, melodieus gitaarrumoer vol teenage angst en een straffe live reputatie: dirk. heelt, slaat en zalft met hun tegendraadse en pure oerschreeuw.

Nadat dirk de bronzen medaille van Humo’s Rock Rally mocht omsnoeren, bevestigden ze met hun debuut ‘Album’. Acht nummers lang laveren de normcore rockers tussen de sferische gitaarmelodieën van Built To Spill, de agressieve hooks van Fugazi en nineties slackerpop van Pavement, met uitstappen naar hedendaagse shoegaze à la Slow Crush en posthardcore. Met een schijnbaar nonchalant gemak verpakt dirk. prettige popsongs in een gretige gitaarsound met vlammende lyrics vol zelftwijfel en weltschermz. ‘Het heeft allemaal niet zoveel zin, dus amuseer u.’ dixit frontman Jelle Denturck. En dat is exact wat wij zullen doen !

Cocaine Piss

De Luikenaars van Cocaine Piss serveren als pisnijdige masters of punk geniale teringherrie voor gevorderden.

Live spuwt Cocaine Piss vakkundig helse één- à tweeminutensongs de zaal in, splinterbommen van schaamteloze distortion, hilarische performances en Hüsker Dü-achtige wervelwinden van gitaarriffs. Violent femme en schuimbekkende frontvrouw Aurélie Poppins gromt, schreeuwt en brult interessante nonsens als ‘Don’t touch my fucking cake’ of ‘Je vais te bouffer’, dit alles terwijl ze zichzelf bepotelend een weg crowdsurft langs afgronden waar Melt Banana, Pissed Jeans, Big Black, Bikini Kill of Dead Kennedys in ronddwalen.

Iconisch producer Steve Albini (Pixies, Nirvana, pj Harvey maar ook Raketkanon en The Ex) tekende voor Cocaine Piss’ twee albums: The Dancer () en Passionate and Tragic (), twee uppercuts van platen, de één al compromislozer dan de ander. Met de middelvinger in de neus zorgt Cocaine Piss gegarandeerd voor de Trax-Moshpit van het jaar